Moslims kunnen hun vijf dagelijkse gebeden overal uitvoeren. Toch gingen Gentse moslims al kort na hun aankomst in de jaren 1960 op zoek naar een gezamenlijke gebedsruimte. In de diaspora betekenen moskeeën dan ook zoveel meer dan in de islamitische landen van herkomst. Ze evolueerden van ontmoetingsplaatsen in den vreemde tot multifunctionele centra ingebed in het stedelijke weefsel. Toch blijven deze 'schuilmoskeeën' voor de doorsnee Vlaming onzichtbaar in het stadsbeeld. Ze zien er immers niet uit als typische moskeeën met koepels en minaretten. Het zijn veeleer omgebouwde rijhuizen of panden die oorspronkelijk een andere bestemming hadden. Dat zegt ook veel over de positie van de moslims die niet over de mogelijkheden beschikten om nieuwbouwmoskeeën op te trekken. Daar komt stilaan verandering in. In de beginjaren van de moslimaanwezigheid in Europa en het Westen was de oprichting van een islamitische ruimte voornamelijk gericht op de eigen groep. Later werd zelfvertegenwoordiging ten opzichte van de buitenwereld alsmaar belangrijker. Terwijl moskeeën vroeger de moslims als het ware verborgen achter hun gevels, zijn ze vandaag de manier bij uitstek om zich te tonen. Dit boek van Meryem Kanmaz schetst de totstandkoming van de Gentse moskeeën en gebedsruimtes van de jaren 1960 tot vandaag. Het is meteen ook het eerste boek dat een overzicht geeft van de religieuze, ideologische en etno-nationale verschillen van moskeeën en islamitische gebedsruimtes in België. Ook de moskeebezoekers en de imams komen uitgebreid aan bod. Het boek is gebaseerd op jarenlang onderzoek binnen de Gentse en Vlaamse moslimgemeenschappen en werd gedistilleerd uit gesprekken met oprichters van de eerste moskeeën, jonge en oude bezoekers, imams en islamleerkrachten. Voor het eerst wordt het islamitische landschap van een Vlaamse stad zo uitgebreid in woord en beeld gebracht. De jonge Gentse fotograaf Abdul-VahitDuman zorgde voor originele foto's van het interieur en de bezoekers van de moskeeën.